Column
Mentaal en fysiek fit blijven, hoe dan?
Hoe kan ik Femke vanuit mijn rol verder helpen? Om antwoorden te vinden werk ik in dit voorbeeld met de Schijf van 7, ontwikkeld door neuropsycholoog Dan Siegel. Volgens Siegel vormen de zeven elementen samen de dagstructuur die ieder mens nodig heeft om fit te blijven. En ja, het werkt.
Wil je dat iemand naar je luistert, wil je iets voor elkaar krijgen? Heldere, geweldloze communicatie helpt je daar zeker bij. In deze blog ga ik verder op de voorgaande, met vervolgstappen in de kunst van geweldloos communiceren.
De manier waarop we communiceren is vaak onbedoeld ‘gewelddadiger’ dan we zelf in de gaten hebben. Onze houding en taalgebruik zijn soms nodeloos beschadigend. Communicatie kan ook geweldloos, met wat meer aandacht en met respect voor beide partijen. Zo worden pijnlijke situaties en conflicten eerder voorkomen, verlopen gesprekken soepeler en kunnen gesprekken eerder het gewenste resultaat opleveren.
Wanneer je net een relatie met iemand hebt, ben je in de wolken en voel je je verliefd. Er is doorgaans een grote mate van intimiteit waardoor je jezelf kunt zijn, gevoelens naar elkaar kunt uiten en je je emotioneel veilig, verbonden en geaccepteerd voelt.
Ongewild kunnen situaties ontstaan waarin je steeds minder tijd en aandacht voor elkaar lijkt te hebben. Je bouwt aan je carrière, runt een huishouden of start een gezin, allemaal zaken die je aandacht vragen. Voor een fijn emotioneel en lichamelijk contact lijkt er opeens steeds meer in de weg te staan.
Neem bijvoorbeeld Daphne en Jeroen. Als Daphne iets dwars zit wil ze dit met Jeroen bespreken. Jeroen reageert hier vaak fel op door te zeggen dat het onzin is waar Daphne mee zit. Hij komt met allerlei redenen waarom dingen gaan zoals ze gaan en dat haar onvrede gewoon haar eigen schuld is. Daphne voelt zich op die momenten erg alleen, ongezien en onbelangrijk. Jeroen ziet dit niet in en inplaats van te praten ontstaat veelal ruzie. Wat ik zie als coach is vooral hun onmacht.
Je begon het nieuwe jaar zo goed en na een relatief korte tijd was de motivatie al bijna in de prullenbak beland? Keuzes voor de zo verlangde verandering worden op de nog langere baan geschoven? Een weinig vreugdevolle constatering, waarbij veel mensen zichzelf flink op de kop kunnen geven. We hebben er helaas allemaal last van. De terugval is echter interessante stof om bij stil te staan. Want kan het ook anders? Ja, het kan.
Je past als stel niet langer bij elkaar. Je krijgt een akelige ziekte of er overkomen je andere nare dingen. De kunst is hoe daar mee om te gaan.
Ja-maren is de perfecte bescherming tegen alle mogelijkheden van vooruitgang en vernieuwing. Met ja-maren kieper je iedere mogelijkheid voor een leuker of beter leven linea recta de prullenbak in. Wat je bedoelt met ja-maren is nee want . . nee ik ga het toch niet doen. Waar gaat dit nu over? Schuld, twijfel, plicht of verantwoordelijkheid? Heb je er zelf regelmatig last van, kom je er niet verder mee? Laat ja-maar niet je eindpunt zijn.
Ze was heel erg bezig met hem dingen te verwijten. Ze vond dat ze dit niet mocht doen maar: “Ik lijk niet anders te kunnen, ik voel zo'n boosheid. Het komt doordat ik me altijd aan mijn man heb aangepast. Niet bewust hoor, maar subtiel door de jaren ging ik me aanpassen zodat ons leven in balans bleef. Ik was zo bang dat mijn man de dingen niet aankon want dan werd hij boos of humeurig. Als ik dat niet voorkwam wist de hele wereld dat hij weer eens iets niet voor elkaar kreeg. Om alsmaar de balans te herstellen bewoog ik op eieren om hem heen. Ik ging zaken voor hem oplossen zodat ons normale leven zijn doorgang kon vinden. Altijd om hem heen bewegen, hij niet om mij.”
Ik riep dat iemand er iets aan moest doen, en toen realiseerde ik me dat ik iemand ben
Het goed kunnen omgaan met existentiële levensvragen heeft vaak een grotere invloed op het welbevinden van mensen dan medische zorg. Aandacht voor levensvragen zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn omdat betekenisgeving en perspectief van belang zijn om je goed te voelen. Maar vraag er maar eens om? Met name ouderen zijn het niet gewend te praten over gevoelens van verlies, angst, eenzaamheid etc. Toch zijn het vooral ouderen en eenzamen die eronder lijden als aandacht of een klankbord ontbreekt voor dit soort zaken.
Een column voor allesvreezers en nietsmankeerders
Vreesgedachten bij ontwikkelde mensen die niets mankeren? Overvoerd en overprikkeld lijden zij wel degelijk ergens aan, zij lijden aan angst.
Welke mensen zijn nog te vertrouwen, welke politici, welk eten of welke luchtvaartmaatschappijen? Hoe dichtbij kan je de Europese of wereldproblematiek nog verdragen? En hoe dichtbij verdaag je nog de ander, zonder angstig te zijn?
Dromen hebben altijd een functie. Het is een manier van beseffen. Dit keer in beelddenken waar het rationele taaldenken is gestopt. Dromen zijn geen toevallige aaneenrijging van situaties en beelden. Het zijn je eigen symbolische tekens en signalen die uitdrukken wat er nodig is. De psychologie leert ons dat dromen iets onthullen over onverwerkte emoties en onbevredigde of onderdrukte verlangens. Vaak al lang bestaande, want anders was er geen droom meer voor nodig. Dromen hebben dus een doel, maar zonder deadline.
Er bestaan wel veeleisende bazen en banen die een hoge werkdruk kunnen geven. Er bestaan spannende werksituaties, bijvoorbeeld als iemand beoordeeld wordt of grote verantwoordelijkheden moet dragen. Mensen kunnen zich dan opgejaagd voelen, overbelast of machteloos. Dit is niet zozeer het gevolg van de situatie waarin zij verkeren. Werkstress als specifiek ‘ding’ bestaat niet eens, naar mijn idee. Stress is wel het gevolg van hoe mensen tegen werksituaties aan gingen kijken en hoe ze er vervolgens mee om zijn gegaan.
Want:
je weet al hoe dit afloopt (je hoeft dus verder niets te doen);
je weet al wat de ander gaat zeggen (je hoeft dus niets te vragen);
je weet al wat die ander weet/kan/zal gaan doen (jij hoeft dus geen voorstellen te doen);
je weet het zeker (denk je).
Herken je deze gedachten?
Lees dan zeker verder.
Hoe krijg je meer openheid in je (werk)relaties? Hoe bereik je meer intimiteit in je relaties zonder jezelf te verliezen of geweld aan te doen? Merk je dat je angstig wordt om afgewezen te worden? Merk je dat je iets te overwinnen hebt zoals teleurstellende (jeugd)ervaringen of negatieve gedachten? Merk je dat je vroegtijdig afhaakt als het lastig wordt? Herken je al iets?
Strikt zakelijk, bestaat dat? Je neemt jezelf altijd mee naar je werk, is ‘zakelijk’ dan ooit ‘niets persoonlijks'?
Kun jij je voorstellen dat leiders en ondernemers als Albert Heijn jr. of Anton Philips zover waren gekomen door ‘niet persoonlijk’ te zijn?
Kun je je voorstellen dat succesvolle leiders, ondernemers, leidinggevenden of leraren die zich met hart en ziel - en wie-weet-hoeveel jaren van hun leven – inzetten voor hun werk succesvol waren zonder zich met hun hele persoonlijkheid te verbinden aan hun werk?
Hoe kan iemand dan nog denken dat werk niet(s) persoonlijk(s) is of mag zijn?
- Maak jij je zorgen over wat anderen mensen van je zullen denken?
- Merk je dat je dingen doet om ‘de vrede’ te bewaren?
- Doe je wel eens iets zodat anderen gunstiger over je zullen denken?
- Is het lastig voor je gezonde grenzen te stellen in tijden dat er veel van je gevergd wordt?
- Sluit jij je aan bij voorstellen omdat het van je verwacht wordt en niet omdat jij zelf iets wilt?
- Word je gevraagd werk te doen niemand anders graag doet?
- Ben je bang aangepakt te worden als je iets verkeerds zegt?
- Ga je op zoek naar bevestiging voor je eigen suggesties en ideeën?
- Verontschuldig jij je gemakkelijk, zelfs als je niets verkeerd deed?
Herken je iets? Jij zou een pleaser kunnen zijn. Iemand die veel energie besteedt aan de belangen van anderen en er vaak weinig voor terug krijgt. We zijn wie we verkiezen te zijn en zo zullen we behandeld wordenHet loslaten van je eigen identiteit resulteert er vaak in dat anderen je slecht behandelen. De inhoud van dzee column kan heel behulpzaam zijn als je door krijgt waar je mee bezig bent.
Verzuim als gevolg van stress nam toe in 2012. In 2010 en 2011 had 1 op de 5 werknemers die langdurig verzuimden psychische klachten. In 2012 steeg dit naar 1 op de 3 werknemers, blijkt uit een analyse van ArboNed, gebaseerd op ruim 1 miljoen werknemers. Wat zegt mij dit?
Medio 2011 denkt teammanager Dick dat ‘t nog wel over gaat. Hij gelooft in zijn directie die roept dat alles goed komt. Aan zijn team draagt Dick de boodschap uit dat het even afzien en doorbijten is en vraagt om extra inzet. Het recentelijk geknabbel aan gratificaties, het kerstpakket en het jaarlijkse teamuitje houdt hij zijn mensen voor als een tijdelijke aanpassing. De directie staat 100% achter de uitgezette koers, wordt gezegd, alleen nu even niet. Het is immers crisis.
Liesbeth weet geen afstand te nemen zodat ze kan zien waar ze mee bezig is. In de coaching houd ik haar een denkbeeldige spiegel voor waardoor ze dat wel ontdekt.